Benim minik tavşanım çok geveze oldu :)) Yarın 10. ayını tamamlayacak. Anne olmak ne kadar yüce bir duygu; hergün şükrediyorum Allah'a beni oğlumla ödüllendirdiği için; bana hayatın en güzel hediyesidir oğlum. Bunu her gün içimde o kadar derin bir şekilde hissediyorum ki; gözlerim doluyor şimdi olduğu gibi. Bazen onu hak etmediğimi düşünüyorum; karışık duygular.
Sevgisini gösteriş şekli süper; durup sarılıyor sıkıca ve ağzını kocaman açıp yüzüme yapıştırıyor :)
Gün geçtikçe babasına ve bana daha çok bağlanıyor, biz de ona tabi ki...
En güzeli de çıkardığı sesler; şarkı söylerken kendisi de eşlik ediyor mesela; makamı tutturamasa da gayet başarılı :)) "babababa" "anne" "dedede" "tatata" "bbu" söyleyebildiği kelimelerin birkaçı :)) anlamsız sesler de çıkarıyor; tabi ki kendine göre bir dili var biz anlamoyoruz sadece...
Maşaallah, konuşmaya da başlamış demek kerata. Hak etmemek ne deek, bu saçma düşünce nerden girdi kafana?
YanıtlaSilDarısı senin bıcırıkların başına ferulagocuğum. Bahsettiğim de karamsar bir his değil; ama böyle düşündüğüm oluyor.
YanıtlaSil